ഹൊസെ പെക്കര്‍മാന്റെ പേരില്‍ തീരാത്തൊരു അപരാധമുണ്ട് ഫുട്‌ബോള്‍ ചരിത്രത്തില്‍. ആതിഥേയരായ ജര്‍മനിക്കെതിരായ 2006 ലോകകപ്പ് ക്വാര്‍ട്ടറില്‍ ലയണല്‍ മെസ്സിയെ ഇറക്കാതിരുന്നതിന് തൃപ്തികരമായൊരു ഉത്തരം നല്‍കാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല അര്‍ജന്റീനയ്ക്ക് മൂന്ന് യൂത്ത് ലോകകപ്പുകള്‍ നേടിക്കൊടുത്ത പെക്കര്‍മാന് ഇന്നേവരെ. അന്ന് ബെര്‍ലിനിലെ പെനാല്‍റ്റി ഷൂട്ടൗട്ടില്‍ രണ്ടിനെതിരേ നാലു ഗോളുകള്‍ക്ക് ടീം തോല്‍ക്കുന്നത് ബെഞ്ചില്‍ നിസ്സഹായരായി നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പിട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു എഴുപത്തിരണ്ടാം മിനിറ്റില്‍ കാമ്പിയാസോയ്ക്കുവേണ്ടി സബ്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ട റിക്വല്‍മെയും തൊണ്ണൂറു മിനിറ്റും കളി കണ്ടിരിക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട, അരങ്ങേറ്റ ലോകകപ്പ് കളിക്കുന്ന പത്തൊന്‍പതുകാരനായ മെസ്സിയും.
ഇരുവരും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ഷൂട്ടൗട്ടില്‍ അര്‍ജന്റീന ജയിക്കുകയും പിന്നെ ഒരുപക്ഷേ മൂന്നാംവട്ടം ലോകകിരീടവുമായി ബ്യൂണസ് ഏറീസിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചു പറക്കുമായിരുന്നുവെന്നുമുള്ള വാദം വേണമെങ്കില്‍ തള്ളിക്കളയാം. മാറഡോണയുടെ പിന്‍ഗാമിയായ അത്ഭുതബാലനായി വാഴ്ത്തപ്പെട്ട, സെര്‍ബിയക്കെതിരേ കന്നി ലോകകപ്പ് ഗോള്‍ കുറിച്ച മെസ്സിയെ കരയ്ക്കിരുത്തി സാവിയോളയെയും ജൂലിയോ ക്രൂസിനെയും പരീക്ഷിക്കാനുള്ള പെക്കര്‍മാന്റെ ബുദ്ധിയെ, പക്ഷേ, തൊണ്ട തൊടാതെ വിഴുങ്ങാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അന്നും ഇന്നും.
പെക്കര്‍മാന്റെ ആ ചൂതാട്ടം പിഴച്ചുപോയിട്ട് കൊല്ലം പതിമൂന്നായി. ഇതിനിടെ മൂന്ന് ലോകകപ്പുകളും അഞ്ച് കോപ്പയും കടന്നുപോയി. പെക്കര്‍മാന് പകരം ബാസിലെയും സബെല്ലയും ബറ്റിസ്റ്റയും സാംപോളിയും സ്‌കോളാനിയും സാക്ഷാല്‍ ഡീഗോ മാറഡോണ തന്നെയും വന്നുപോയി. സബ്സ്റ്റിറ്റ്യൂഷൻ എന്തെന്നറിയാതെ എട്ടിലും മെസ്സി കളിച്ചു. എന്നിട്ടും കിരീടത്തിനായി അനന്തമായി കാത്തിരിക്കാനായിരുന്നു അര്‍ജന്റീനയുടെ വിധി. നാല് കോപ്പ ഫൈനലിലും ഒരു ലോകകപ്പ് ഫൈനലിലും അര്‍ജന്റീന തോറ്റു. പെക്കര്‍മാന് പകരം ഓരോ തോല്‍വികള്‍ക്കും മെസ്സി ഒറ്റയ്ക്കു നിന്ന് പഴി കേട്ടതു മാത്രമായി ഓരോന്നിന്റെയും ബാക്കിപത്രം.
റഷ്യന്‍ ലോകകപ്പിന്റെ ക്വാര്‍ട്ടറിലും ബ്രസീലിലെ കോപ്പ അമേരിക്കയുടെ സെമിയിലും തോറ്റു മടങ്ങേണ്ടിവന്നതോടെ ഒരു വലിയ ചോദ്യം ഉയര്‍ന്നുവന്നിരിക്കുകയാണ് അര്‍ജന്റീന ഫുട്‌ബോളില്‍. മറ്റൊരു ചര്‍ച്ച സജീവമായിരിക്കുകയാണ് ടീമിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി. മെസ്സിയെ സബ്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ചെയ്യാനുള്ള സമയമായോ? പതിനഞ്ച് കൊല്ലത്തിനിടയ്ക്ക് ഒരൊറ്റ കിരീടം പോലും നാട്ടിലെത്തിക്കാനാവുന്നില്ലെങ്കില്‍ അഞ്ചു ബാലണ്‍ദ്യോറിന്റെയും ആറ് യൂറോപ്പ്യൻ ഗോൾഡൺ ഷൂവിന്റെയും ഒരു യൂത്ത് ലോകകപ്പിന്റെയും ഒളിമ്പിക് സ്വര്‍ണത്തിന്റെയും പഴംപുരാണംകൊണ്ട് ദേശീയ ടീമിന് എന്തു നേട്ടം. മെസ്സി ഉള്ളപ്പോഴല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എപ്പോള്‍ എന്നൊരു ചോദ്യം മുഴങ്ങാറുണ്ട് ഓരോ ലോകകപ്പ് വേളയിലും അര്‍ജന്റീന ടീമില്‍. മെസ്സി അര്‍ജന്റീനയ്ക്ക് ഒരു ലോകകപ്പ് നേടിക്കൊടുക്കുക എന്നതില്‍ ചരിത്രത്തിന്റെ ഒരു കാവ്യനീതി ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ട്. മാറഡോണ ഫുട്‌ബോള്‍ ലോകകപ്പും സച്ചിന്‍ ക്രിക്കറ്റ് ലോകകപ്പും സ്വന്തമാക്കിയതുപോലെ അതിലൊരു നീതിനിര്‍വഹണത്തിന്റെ അനിവാര്യത അന്തര്‍ലീനമായിരിപ്പുണ്ട്. എന്നാല്‍, ഇപ്പോള്‍ കിരീടം കാത്തുമടുത്ത് കല്ലായി പോയ ആരാധക മനസ്സ് നെഞ്ചുപൊട്ടി ചോദിക്കുന്നത് ക്രൂരമായൊരു മറുചോദ്യമാണ്. മെസ്സിയെ കൊണ്ടാവുന്നില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെന്തിന് മെസ്സി.
അന്ധമായ ആരാധനയുടെ അനന്തരഫലമല്ല മുനവെച്ച ഈ സന്ദേഹം. നിരാശയില്‍ നിന്നുടലെടുത്ത നിരര്‍ഥകമായ നിരീക്ഷണവുമല്ല. മെസ്സിയുടെ ഫോമിന് മാറ്റൊന്നും കുറഞ്ഞിരിക്കില്ല. എന്നാല്‍, ഒരു ടീം എന്ന നിലയില്‍ അര്‍ജന്റീനയുടെ സമീപകാല ഫോമും കളിക്കളത്തിലെ നേട്ടങ്ങളും ഇഴകീറിനോക്കിയാല്‍ ടീമിന് മെസ്സിയുടെ നായകത്വം ഒരു അനിവാര്യമല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്നു വേണം അനുമാനിക്കാന്‍. മാറഡോണ 86ല്‍ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയപോലെ നീലവരയന്‍ കുപ്പായത്തിലെ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തെ ടീമാക്കി മാറ്റാന്‍ മെസ്സിക്ക് കഴിയുന്നില്ല. മെസ്സിക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് എന്തു ചെയ്യാനാവുമെന്നും ക്രിസ്റ്റ്യാനോ റൊണാള്‍ഡോയും ഫ്രാങ്ക് പുഷ്‌കാസും യൂസേബിയോയും യൊവാന്‍ ക്രൈഫുമൊന്നും ലോകകപ്പ് നേടിയിട്ടല്ല ഇതിഹാസങ്ങളായതെന്നും വേണമെങ്കില്‍ തൊടുന്യായങ്ങള്‍ നിരത്താം. എന്നാല്‍, പോര്‍ച്ചുഗലും ഹോളണ്ടും ഹംഗറിയുമല്ല അര്‍ജന്റീന. മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ടിനിടയ്ക്ക് രണ്ട് ലോകകിരീടം മാത്രമാണ് നേടിയതെങ്കിലും ഇക്കാലം കൊണ്ട് അവര്‍ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ സൃഷ്ടിച്ചെടുത്തൊരു ആരാധകവൃന്ദം, ഒരു വിശ്വാസിസമൂഹം ബ്രസീലിന് ഒഴികെ മറ്റൊരു ടീമിനും അവകാശപ്പെടാനില്ല. ഈ ആരാധകപിന്‍ബലമാണ് ഫുട്‌ബോള്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ സാമ്പത്തികമായും രാഷ്ട്രീയപരമായും മുച്ചൂടും കുത്തഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ ജീവവായു. അവരുടെ അസ്ഥിത്വം. അവര്‍ക്ക് മെസ്സി മിശിഹയാണ്. അവതാര പുരുഷനാണ്. ദൈവങ്ങള്‍ക്കും അവതാരങ്ങള്‍ക്കും ഈ വിശ്വാസിസമൂഹത്തിന് മുന്നില്‍ പിഴയ്ക്കാനാവില്ലല്ലോ. ഇതാണ് മെസ്സിയും അര്‍ജന്റീനയും കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു കാലങ്ങളായി പേറുന്ന ബാധ്യത.
തോല്‍വികള്‍ക്ക് മറ്റൊരു താരത്തിനുമില്ലാത്തതു പോലെ മെസ്സിക്ക് ഒറ്റയ്ക്കുനിന്ന് കല്ലേറ് ഏല്‍ക്കേണ്ടിവരുന്നതും മെസ്സിക്ക് ശേഷം എന്ത് എന്നതിനെ കുറിച്ച് അകാലത്തില്‍ തന്നെ അര്‍ജന്റീന ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങണമെന്ന ആവശ്യമുയരുന്നതുമെല്ലാം ഇതുകൊണ്ടുതന്നെ. ലോകകപ്പിലെയും കോപ്പ അമേരിക്കയിലെയുമെല്ലാം തോല്‍വികള്‍ അതിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നു എന്നു മാത്രം. 2018 ലോകകപ്പിനേക്കാള്‍ 2019 ലെ കോപ്പയാണ് സത്യത്തില്‍ മെസ്സിമുക്ത അര്‍ജന്റീന എന്ന, വര്‍ത്തമാനകാലത്ത് ആത്മഹത്യാപരമായേക്കാവുന്ന, ഒരു ചിന്തയ്ക്ക് അര്‍ജന്റീനയില്‍ ആക്കം കൂട്ടിയത്. മെസ്സിക്ക് വേണം ഈ കോപ്പ എന്നായിരുന്നു 2011ല്‍ പുറത്തിറങ്ങിയ മാതൃഭൂമി സ്‌പോര്‍ട്‌സ് മാസികയുടെ മുഖലേഖനം. എട്ട് കൊല്ലത്തിനുശേഷവും കോപ്പ മെസ്സിക്ക് കിട്ടാക്കനി തന്നെ. ഇക്കുറിയെങ്കിലും മെസ്സിക്ക് വേണം കോപ്പ എന്ന് ആരും തലകെട്ട് നിരത്തിക്കണ്ടില്ല. അത് ലോകമെങ്ങുമുള്ള ആരാധകരുടെ മനസ്സിലെ മരുപ്പച്ചയായി നിന്നു. ഫൈനല്‍ വിസിലിന് തൊട്ടുമുന്‍പ് വീണുകിട്ടിയ ഗോളവസരം പോലുള്ള ടൂര്‍ണമെന്റായിരുന്നിട്ടും ഇത്തവത്തെ കോപ്പയില്‍ വെറും കാഴ്ചക്കാരനായിരുന്നു ലിയോ.
Lionel Messi did not provide an assist or score a goal from open play at the 2019 Copa América - converting a penalty against Paraguay.
— Squawka Football (@Squawka) 3 July 2019
Nine senior international tournaments without lifting a trophy. pic.twitter.com/BftiFzpCVf
ഓപ്പണ്‍ ഗെയിമില്‍ ഒരു ഗോള്‍ നേടുകയോ ഒരു ഗോളവസരമെങ്കിലും സൃഷ്ടിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല ഇത്തവണ മെസ്സി എന്നത് ഞെട്ടിക്കുന്ന ഒരു കണക്കാണ്. ടീം തപ്പിത്തടഞ്ഞ് സെമി വരെയെത്തിയെങ്കിലും ഒരൊറ്റ തവണയാണ് മെസ്സി വല കുലുക്കിയത്. അതുതന്നെ പെനാല്‍റ്റിയില്‍ നിന്നും. ഏറ്റവും ഷോട്ടുകള്‍ ഉതിര്‍ത്തതും ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഫൗളുകള്‍ നേടിക്കൊടുത്തതുമെല്ലാം പക്ഷേ, ഇതേ മെസ്സി തന്നെ. അപ്പോള്‍ ഊഹിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ അഗ്യുറോയും മാര്‍ട്ടിനെസും ഡിബാലയും അടങ്ങുന്ന ശേഷിക്കുന്ന ടീമിന്റെ അവസ്ഥ. വ്യക്തിപരമായി പ്രതിഭയുള്ളവര്‍ യഥേഷ്ടമുണ്ടായിട്ടും ഒത്തിണക്കമുള്ള ഒരു ടീമാവുന്നില്ല അര്‍ജന്റീന എന്നതിന് തെളിവ് മറ്റെങ്ങും തിരയേണ്ടതില്ല. ആള്‍ക്കൂട്ടം രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ വിപ്ലവം സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം. കളിയില്‍ കപ്പ് നേടിത്തരില്ലല്ലോ. ഇതുതന്നെയാണ് മെസ്സി നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ബാധ്യത.
ഈയൊരു ബാധ്യത പേറുക മാത്രമല്ല, ബാഴ്‌സയുടെ പ്രൊഫഷണല്‍ കുപ്പായത്തില്‍ തിളങ്ങുകയും അര്‍ജന്റീനയുടെ നീലവരയുള്ള ദേശീയ വികാരത്തില്‍ നിറംമങ്ങിപ്പോവുകയും ചെയ്യുന്നതിന് സമാധാനം പറയാന്‍ കൂടി ബാധ്യസ്ഥനാവുകയാണ് ഇതുകൊണ്ട് മെസ്സി. സത്യത്തില്‍ മെസ്സി ഒന്നല്ല, രണ്ടാണ്. ബാഴ്‌സലോണയോ ബ്യൂണസ് ഏറീസോ എന്ന കുട്ടിക്കാലത്തെ അച്ഛന്‍ യോര്‍ഗെ മെസ്സിയുടെ ചോദ്യത്തില്‍ അര്‍ഥശങ്കയ്ക്കിടമില്ലാതെ ബാഴ്‌സലോണയോട് കൂറു പ്രഖ്യാപിച്ച ആളാണ്. ഇതിന്റെ പേരില്‍ മാത്രമാണ് ഇക്കണ്ട കാലമത്രയും ക്രിസ്റ്റ്യാനോയോ ഡി സ്റ്റിഫാനോയോ യൂസേബിയോയോ നേരിട്ടില്ലാത്തവിധം മെസ്സി പഴി കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. പെലെയ്‌ക്കോ മാറഡോണയ്‌ക്കോ റൊണാള്‍ഡോയ്‌ക്കോ ഒന്നും തന്നെ നേരിടേണ്ടിവന്നിട്ടില്ലാത്തൊരു പ്രതിസന്ധി. പക്ഷേ, ഒന്നാമത്തെ മെസ്സി അടിമുടി ബാഴ്‌സലോണക്കാരനാണ് എന്നത് ആവര്‍ത്തിച്ച് ഉറപ്പിക്കപ്പെട്ടൊരു യാഥാര്‍ഥ്യമാണ്. രണ്ടാമതെ വരൂ അര്‍ജന്റീനക്കാരനായ രണ്ടാമത്തെ മെസ്സി. ഈ രണ്ടു മെസ്സിയെയും രണ്ടായി കണ്ടിട്ടു തന്നെ വേണം അര്‍ജന്റീനയുടെ കിതപ്പിനെയും ബാഴ്‌സയുടെ കുതിപ്പിനെയും വിലയിരുത്താന്‍. ഈ രണ്ടിനെയും ഒന്നായി കാണാനുള്ള സൂത്രപ്പണികളൊന്നും അന്നും ഇന്നും വശമില്ല കുട്ടിക്കാലത്തെ വൈതരണികള്‍ താണ്ടാന്‍ ബാഴ്‌സയെ ആശ്രയിച്ച മെസ്സിക്ക്. അത് ഉള്‍ക്കൊള്ളാനുള്ള പക്വത ആര്‍ജിച്ചിട്ടില്ല ലോകമെങ്ങുമുള്ള മെസ്സി ആരാധകരും.
ബാഴ്സ പൂര്‍ണമായും വേറൊരു ലോകമാണ് മെസ്സിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം. പെപ് ഗ്വാര്‍ഡിയോളയുടെ ഫോള്‍സ് നയനില്‍ ശരിക്കും ഫുള്‍ ത്രോട്ടില്‍ അര്‍മാദിക്കുകയായിരുന്നു മെസ്സിയിലെ ഡ്രിബിളറും പ്ലേമേക്കറും. സാവിയുടെയും ഇനിയേസ്റ്റയുടെയും പിന്‍ബലംകൂടിയായതോടെ മെസ്സി എന്ന ഇതിഹാസം തന്റേതായ സ്വപ്‌നതുല്ല്യമായൊരു ലോകം തുറന്നെടുത്തു എതിര്‍ ഹാഫില്‍. കവിതയെന്ന് നമ്മള്‍ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന സുന്ദരന്‍ ഫുട്‌ബോള്‍ പിറന്നു. ഇടങ്കാല്‍ വിസമയത്തില്‍ നിന്ന് അറന്നൂറിലേറെ ഗോളുകള്‍ വലയില്‍ കയറി. പത്ത് ലാലീഗ കിരീടങ്ങളും നാല് യുവേഫ ചാമ്പ്യന്‍സ് ലീഗ് കിരീടങ്ങളും ആറ് കോപ്പ ഡെല്‍ റെ കിരീടങ്ങളും ബാഴ്‌സയുടെ അലമാരയിലെത്തി.
മായികമെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന ഈ സ്വര്‍ഗത്തില്‍ നിന്നാണ് നീലവരയന്‍ കുപ്പായമണിയാന്‍ മെസ്സി ആണ്ടിനും സംക്രാന്തിക്കും ബ്യൂണസ് ഏറീസിലേയ്ക്ക് വിമാനം കയറുന്നത്. അത് വേറൊരു ലോകമായിരുന്നു. തളികയിലെന്നോണം വിരന്നൂട്ടുന്ന സാവിക്കും ഇനിയേസ്റ്റയ്ക്കും പകരം അപരിചിതരുടെ ഒരു ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ് അവിടെ മെസ്സിയെ വരവേറ്റത്. ഓരോ കളിക്കാരനും അവന്റേതായ ലോകത്ത്. അവന്റേതായ സൂപ്പര്‍സ്റ്റാര്‍. ഈഗോയുടെ പെരുന്തലയന്മാര്‍. ഇവര്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു മിസ്ഫിറ്റായി നുഴഞ്ഞുകയറിയവനെ പോലെ മെസ്സിയും. ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഈ ടീമിനെയാണ് കാലാകാലങ്ങളായി പല പരിശീലകരും മെസ്സിയുടെ കാല്‍പ്പാകത്തിനായി ഒരുക്കാന്‍ പാടുപെട്ട് പരാജയപ്പെട്ടത്. മെസ്സിയും പത്തു പേരും. അല്ലെങ്കില്‍ മെസ്സിക്കുവേണ്ടിയുള്ള പത്ത് പേര്‍ എന്നതിന് പകരം പതിനൊന്ന് പേരില്‍ ഒരാള്‍ മെസ്സി എന്നു കാണാന്‍ ആര്‍ക്കും കഴിഞ്ഞില്ല. മാറഡോണയ്ക്ക് പോലും.
മെസ്സിക്ക് ലഭിക്കുന്ന അമിത പരിഗണനയുടെ പേരിലാണല്ലോ ദക്ഷിണാഫ്രിക്കന്‍ ലോകകപ്പ് ടീമില്‍ കാര്‍ലോസ് ടെവസ് കലഹമുണ്ടാക്കിയത്. മെസ്സിയായിരുന്നു എപ്പോഴും അച്ചുതണ്ട്. ടീമിന്റെ ഘടനയും വിന്യാസവും തന്ത്രവുമെല്ലാം മെസ്സിയുടെ സൗകര്യത്തിനുവേണ്ടിയായി. എല്ലാ റോളും മെസ്സിയിലേയ്ക്ക് ചുരുങ്ങി. മെസ്സിക്കുവേണ്ടി കറങ്ങുന്ന ടീമില്‍ മറ്റാര്‍ക്കും പ്രത്യേകിച്ച് റോളോ ഉത്തരവാദിത്വമോ ഇല്ലാതായി. തനിക്കുവേണ്ടി ഒരുക്കിയ ഫോര്‍മേഷനുകളും ശൈലിയും തനിക്ക് തന്നെ കാലിലെ കുരുക്കായി മാറി മെസ്സിക്ക്. ബാഴ്‌സയിലെ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടമായി. ആഗ്രഹിച്ച പോലെ, ബാഴ്‌സയില്‍ ശീലിച്ചപോലെ മെസ്സിയിലേയ്ക്ക് പന്തെത്തിയില്ല. മെസ്സി നല്‍കിയ പന്തുകള്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടതുമില്ല. 2009 മുതല്‍ 2011 വരെയുള്ള പതിനൊന്ന് മത്സരങ്ങളില്‍ ഒരിക്കല്‍പ്പോലും ലക്ഷ്യം കാണാനായില്ല അര്‍ജന്റീനയ്ക്കുവേണ്ടി ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഗോളുകള്‍ നേടിയ മെസ്സിക്ക് എന്ന അവിശ്വസനീയമായ കണക്ക് മാത്രം മതി ഇപ്പറഞ്ഞത് മുഴുവന്‍ സംഗ്രഹിക്കാന്‍.
1921 മുതല്‍ 93 വരെ പതിനാലു തവണ കോപ്പ അമേരിക്ക കിരീടംചൂടിയവര്‍ക്ക് മെസ്സിയുടെ പ്രതാപകാലത്ത് ഒരു തവണ പോലും കപ്പടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നതിന് ന്യായീകരണം നികത്താന്‍ പാടാണ്. ബ്രസീലിന്റെ കാര്യം പോകട്ടെ. ചിലിയും കൊളംബിയയും യുറഗ്വായുമെല്ലാം ഇക്കാലത്ത് കപ്പടിച്ചു എന്നത് മെസ്സിയുടെ പോരായ്മയായി ഗണിക്കുന്നവരെ പഴിക്കാനാവില്ല. ക്രൊയേഷ്യയും സ്‌പെയിനും ഇംഗ്ലണ്ടും ജര്‍മനിയും നൈജീരിയയുമെല്ലാം കളിക്കുന്ന ലോകകപ്പിനേക്കാള്‍ കൊടുങ്കാറ്റിന് ആക്കം കുറഞ്ഞ കോപ്പയിലാണ് അര്‍ജന്റീനയുടെയും മെസ്സിയുടെയും ബലഹീനതയുടെ വ്യാപ്തി ശരിക്കും തുറന്നുകാട്ടപ്പെടുന്നത്. ആ മുറിവിനാണ് കൂടുതല്‍ ആഴം. 2014ലെ ലോകകപ്പ് ഫൈനലിലെ തോല്‍വിക്കുശേഷം വിരമിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാതിരുന്ന മെസ്സി 2016ലെ കോപ്പ ഫൈനലില്‍ ചിലിയോടേറ്റ തോല്‍വിക്കുശേഷം ഞെട്ടുന്ന വിരമിക്കല്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചതിന്റെ കാരണം മറ്റൊന്നല്ല.
പ്രതീക്ഷയോടെ ഓരോ ടൂര്‍ണമെന്റിന് ഇറങ്ങുകയും അതൊക്കെ അതിലും വലിയ ദുരന്തങ്ങളായി പര്യവസാനിക്കുകയും ചെയ്യുക. ഇതിന്റെയെല്ലാം ഒടുക്കം മെസ്സി ദുരന്തനായകനെപ്പോലെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിന്നു പഴി കേള്‍ക്കുക. ഇതൊരു പതിവു കാഴ്ചയായിക്കഴിഞ്ഞു അര്‍ജന്റീനയുടെയും മെസ്സിയുടെയും ഫുട്‌ബോള്‍ കരിയറില്‍. ഇത് കഴിഞ്ഞ ലോകകപ്പിനോ ഇക്കഴിഞ്ഞ കോപ്പ അമേരിക്കയ്‌ക്കോ ശേഷമുള്ള കഥയല്ല. പതിനേഴാം വയസ്സില്‍ ദേശീയ ടീമില്‍ അരങ്ങേറ്റം കുറിച്ചതുമുതല്‍ ഇതാണ് മെസ്സി. പഴികള്‍ പരിചിതമാണ്. ഗോളടിക്കാത്തതിനും കിരീടം നേടിക്കൊടുക്കാത്തതിനും മാത്രമല്ല, ടീമിനൊപ്പം ദേശീയഗാനം ആലപിക്കാത്തതിനും സഹകളിക്കാരുമായി ഇടപഴകാത്തതിനും അവരുമായി ആശയവിനിമയം നടത്താത്തതിനും ടീം സെലക്ഷനില്‍ അനാവശ്യമായി ഇടപെടുന്നതിനുമെല്ലാം പഴിയേറെ കേട്ടിട്ടുണ്ട് മെസ്സി. സ്വാര്‍ഥനെന്ന് അധിക്ഷേപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, ബാറ്റിസ്റ്റ്യൂട്ടയും റിക്വല്‍മെയുമെല്ലാം അരങ്ങൊഴിഞ്ഞ അര്‍ജന്റീനയ്ക്ക് മെസ്സി അനിവാര്യമായിരുന്നു. 2016ലെ കോപ്പയ്ക്കുശേഷം ജൂലൈയില്‍ വിരമിക്കല്‍ തീരുമാനം പിന്‍വലിച്ച് മെസ്സി തിരിച്ചെത്തിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ രണ്ടു വര്‍ഷത്തിനുശേഷം മറ്റൊരു ജൂലൈയില്‍, റഷ്യയില്‍, പന്ത്രണ്ടാം ലോകകപ്പ് കളിക്കാന്‍ അര്‍ജന്റീന ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല എന്നതിന് കണക്കുകള്‍ ധാരാളം.
ലാറ്റിനമേരിക്കന്‍ യോഗ്യതാ റൗണ്ടില്‍ മെസ്സി കളിക്കാതിരുന്ന എട്ട് കളികളില്‍ നിന്ന് ഏഴ് പോയിന്റ് മാത്രമായിരുന്നു അര്‍ജന്റീനയുടെ സമ്പാദ്യം. പത്ത് ടീമുകളുടെ മേഖലയില്‍ എട്ടാമത്. ഫൈനല്‍ റൗണ്ട് യോഗ്യത വിദൂര സ്വപ്‌നം പോലുമല്ലാതിരുന്ന ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് മെസ്സി തിരിച്ചു ടീമിലെത്തുന്നത്. മെസ്സി ഇറങ്ങിയശേഷം പത്ത് കളികളില്‍ നിന്ന് നേടിയ 21 പോയിന്റാണ് അവര്‍ക്ക് മൃതസഞ്ജീവനിയായത്. ഒടുവില്‍ ഇക്വഡോറിനെതിരായ നിര്‍ണായകമായ അവസാന മത്സരത്തില്‍ മെസ്സിയുടെ ഹാട്രിക്ക് വേണ്ടിവന്നു റഷ്യയിലേയ്ക്കുള്ള ടിക്കറ്റ് ലഭിക്കാന്‍. പത്ത് കളികളില്‍ നിന്ന് ഏഴ് ഗോള്‍യോഗ്യതാ റൗണ്ടില്‍ അര്‍ജന്റീന സ്‌കോര്‍ ചെയ്ത ഗോളുകളുടെ മൂന്നിലൊന്ന്‌നേടിയ മെസ്സി ഒറ്റയ്ക്കു തന്നെയാണ് ടീമിനെ റഷ്യയിലേയ്ക്ക് വിമാനം കയറ്റിയതെന്ന് ചുരുക്കം. ഓരോ തിരിച്ചടികള്‍ക്കുശേഷവും ടീമും ആരാധകരും ഒരുപോലെ മെസ്സിയെന്ന അഭയസ്ഥാനത്തേയ്ക്ക് മടങ്ങിയെത്തുന്നതിന്റെയും മെസ്സിയിലേയ്ക്ക് മാത്രമായി ചുരുങ്ങുന്നതിന്റെയും കാരണം ഇതൊക്കെ തന്നെ. 2018ലെ ലോകകപ്പിലും 2019ലെ കോപ്പയിലും പരാജയപ്പെട്ടെങ്കിലും 2020ലെ കോപ്പയിലും 2022ലെ ദോഹ ലോകകപ്പിലും അവര്‍ അനിവാര്യമായ ഒരു അത്ഭുതം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിന്റെ കാരണവും ഇതുതന്നെ.
ആരാധകരുടെ പ്രതീക്ഷയും വിശ്വാസവും മാറ്റിനിര്‍ത്തിയാല്‍ അര്‍ജന്റീനയുടെ കുപ്പായത്തില്‍ പലപ്പോഴും വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്നതു പോലെയായിരുന്നു മെസ്സി. സമര്‍ദം ആയുസ്സെടുക്കുന്നത് പോലെയായിരുന്നു. ഇത്രയും മോഹഭംഗം ബാഴ്‌സയില്‍ നിഴലിട്ടിട്ടില്ല മെസ്സിയുടെ മുഖത്ത്. ഓരോ അന്താരാഷ്ട്ര മത്സരം കഴിയുമ്പോഴും മെസ്സി അഭയകേന്ദ്രമായ നൗകാമ്പിലേയ്ക്ക് ഓടിയെത്തുന്നതു പോലെയായിരുന്നു. അവിടെ ഗോളടിച്ചും അടിപ്പിച്ചും പിഴയത്രയും തീര്‍ത്തു ബാഴ്‌സയുടെ നായകവേഷത്തില്‍. അര്‍ജന്റീനയുടെ മാത്രം ആരാധകര്‍ ഇതു കണ്ട് പല്ലിറുക്കി. ഈ രണ്ടാമത്തെ മെസ്സിയാണ് ശരിക്കുമുള്ള മെസ്സിയെന്ന് അവര്‍ പിന്നെയും പിന്നെയും തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ബാഴ്‌സയും മെസ്സിയുടെ പകരക്കാരനെ തിരഞ്ഞുതുടങ്ങിയതായി സ്ഥിരീകരിക്കാത്ത വാര്‍ത്തകളുണ്ടെങ്കിലും താരതമ്യേന സുരക്ഷിതനാണ് അവിടുത്തെ ഒന്നാമത്തെ മെസ്സി. ഇതല്ല നീലക്കുപ്പായത്തില്‍ വിരുന്നുകാരനായി വന്നു പോവുന്ന രണ്ടാമത്തെ മെസ്സിയുടെ അവസ്ഥ. മെസ്സിമുക്തമായൊരു അര്‍ജന്റീനയ്ക്കുവേണ്ടിയുള്ള മുറവിളി ലോകകപ്പിനുശേഷം ശക്തമാണ്.
ടീമിലെ മെസ്സിയുടെ സ്വാധീനം കുറയ്ക്കണമെന്നും മെസ്സിയും പത്തു പേരും എന്ന നിലയില്‍ നിന്ന് ഒത്തൊരുമയുള്ള പതിനൊന്ന് പേരുടെ ഒരു ടീമായി മാറണമെന്നും ഫുട്‌ബോള്‍ ഫെഡറേഷനിലെ വലിയൊരു വിഭാഗം ആവശ്യം ഉന്നയിച്