സജയ് കെ.വി

05 May 2023, 04:54 PM IST

3 min read

Read later

ജിനേഷ് മടപ്പള്ളി, ജിനേഷിൻെറ കവിത കൈപ്പടയിൽ

ഇന്ന് ജിനേഷ് മടപ്പള്ളിയുടെ ചരമദിനമാണ്. അവനില്ലാത്ത അഞ്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍. 'രോഗാതുരമായ സ്‌നേഹത്തിന്റെ 225 കവിതകള്‍' എന്ന, ജിനേഷിന്റെ ആ അവസാനപുസ്തകം ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി കയ്യിലെടുത്തു. നാരങ്ങാമഞ്ഞ നിറമുളള പുറംചട്ട. ഓരോ താളിലും മുറിവേറ്റ പ്രണയത്തിന്റെ ആലേഖനങ്ങള്‍ പോലുള്ള എഴുത്തുകള്‍. ആനന്ദത്തിന്റെയും ആഹ്‌ളാദത്തിന്റെയും തരിമ്പു പോലുമില്ലാത്ത സങ്കടമേഘങ്ങള്‍ മാത്രം കറുത്തു വിങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന ഈ ആകാശത്തിനു താഴെ എനിക്ക് ഏറെ നേരമൊന്നും നില്‍ക്കാനാവില്ല. അവയില്‍ നിന്നൊരു മിന്നല്‍, നേരേ, എന്റെ മൂര്‍ദ്ധാവിലും പതിച്ചേക്കാമെന്നും അതെന്നെ ചുട്ടുചാമ്പലാക്കിയേക്കാമെന്നുമുള്ള പേടി. കാരണം ജീവിതത്തിലവന്‍ അത്രമേല്‍ അടുത്താണ് നിന്നിരുന്നത്; ഈ അരികുവൃക്ഷത്തെക്കൂടി ആകെ ഉലച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു സ്വയം കടപുഴകിയതും.

പരസ്പരം അപരിചിതരായിരുന്ന കാലത്താണ് ജിനേഷിന്റെ ഒരു കാവ്യസമാഹാരത്തിന് ഞാന്‍ ആദ്യമായി അവതാരികയെഴുതിയത്. ഞാന്‍ എന്നെത്തന്നെ മടപ്പള്ളിയിലേയ്ക്ക് പറിച്ചുനട്ടതോടെ ആ സൗഹൃദം സാഹോദര്യത്തോളം ഗാഢമായി. നിനച്ചിരിക്കാത്ത നേരത്ത് എന്റെ വാടക വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള അവന്റെ വരവുകള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കുത്സവമായി (കവിതയിലെ ഈ വിഷാദി, ജീവിതത്തില്‍ അത്രമേല്‍ പ്രസാദവാനായാണല്ലോ കാണപ്പെട്ടിരുന്നത്!). ഓരോ വരവിലും കുപ്പായക്കീശയില്‍ ചില ചുളിവുവീണ കടലാസുകള്‍ കാണും; അവയില്‍ അവനെഴുതിയ കവിതകളും. കളിചിരിയുടെ ഇടനേരങ്ങളില്‍ അവ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിക്കും. കൊള്ളില്ലെന്നു പറഞ്ഞാലുടന്‍ ആ കവിത തിരസ്‌കരിക്കുന്ന ക്രൂരനായ കവിയായിരുന്നു അവന്‍. ഒടുവില്‍ ആ ക്രൂരത തന്നോടു തന്നെയും കാട്ടി.

'രോഗാതുരമായ സ്‌നേഹത്തിന്റെ 225 കവിതകള്‍'ക്കൊരു പിന്‍കുറിപ്പെഴുതി വാങ്ങാനായിരുന്നു ഒടുവില്‍ വന്നത്. വല്ലാത്തൊരു വ്യഗ്രത അവനെ ബാധിച്ചിരുന്നു. ഇരുട്ടുന്നതിനു മുന്‍പ് കൂടണയാന്‍ വെമ്പുന്ന പറവകളുടെ ചിറകടിപോലെ അവന്റെ വാക്കും വിചാരവും പ്രവൃത്തികളും തിടുക്കപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ തിടുക്കം എന്നിലേയ്ക്കും പടര്‍ന്നതിനാലാവണം, ഒരു രാത്രി കൊണ്ട് ഒരു ചെറിയ കുറിപ്പെഴുതി, പിറ്റേന്നു രാവിലേ തന്നെ കയ്യില്‍ വച്ചു കൊടുത്തു. കുറച്ചു കൂടി വിസ്തരിച്ചെഴുതാത്തതിലായിരുന്നു അപ്പോള്‍ പരിഭവം. ആ ശാഠ്യം എന്തുകൊണ്ടോ എന്നെ ചൊടിപ്പിച്ചു. ഇനിയൊരക്ഷരം കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാനാവില്ലെന്നായി ഞാന്‍. വൈകാതെ അതു പുസ്തകമായി. പ്രസാധകന്റെ അശ്രദ്ധ മൂലം, ഞാനെഴുതിയ പിന്‍കുറിപ്പ് ക്രമംതെറ്റിയും താളുകള്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചുമൊക്കെയാണ് പുസ്തകത്തില്‍ ചേര്‍ത്തിരുന്നത്. അതില്‍ ഒരു കാവ്യനീതി ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അവനാഗ്രഹിച്ചതു പോലെ ആ താളുകള്‍ സ്വയം പെരുകിക്കാണും. ക്രമരഹിതമായതിനെ ക്രമപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചവന്റെ അന്തിമപരാജയം പോലെ അവ ക്രമം തെറ്റി സ്വയം വിന്യസിക്കുകയും ചെയ്തു കാണും.

'നിരവധിയായ പീലിപ്പെരുക്കങ്ങളാല്‍ സ്വയം വിടര്‍ന്നാവിഷ്‌കരിക്കുന്ന വ്യസനമയൂരത്തിന്റെ സ്‌നേഹനടനം പോലെ ഈ കവിതകള്‍' എന്നൊരു വാക്യമുണ്ടായിരുന്നു ആ കുറിപ്പില്‍. സ്‌നേഹവും വ്യസനവുമായിരുന്നു ആ കാവ്യമയൂരത്തിന്റെ പീലികള്‍. സ്‌നേഹത്തില്‍ വേദനയും വേദനയില്‍ സ്‌നേഹവും പരസ്പരം വെട്ടിത്തിളങ്ങി. അങ്ങനെ അത് ഭാരിച്ച ഒരു സൗന്ദര്യമായി ആ കവിയുടെ മേല്‍ തങ്ങി. കവിത, കവിക്കു തന്നെ പേറി നടക്കാന്‍ വയ്യാത്ത ഒരു വിഷാദഘനവും സൗന്ദര്യഘനവുമായി മാറുമ്പോള്‍ മരണമെന്ന കാര്‍മ്മേഘത്തിനു മുന്നില്‍ അത് തന്റെ അന്തിമനടനത്തിനൊരുങ്ങുന്നു. വിഷാദനൃത്തത്തിന്റെ സൗന്ദര്യലഹരീമൂര്‍ച്ഛയില്‍ മേഘം, തന്നില്‍ നിന്നൊരു മിന്നലയച്ച് ആ മയിലിനെ ചാമ്പലാക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ ചിലതാവണം, എന്റെ പ്രിയ സഹോദരന്റെ കാര്യത്തിലും സംഭവിച്ചത്. ആ കവിതകളും അതു തന്നെ പറയുന്നു. പ്രണയകവിതകളായി തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ട ഏകാന്തതയുടെ കവിതകളായിരുന്നു അവ. മരണത്തോളം ഭാരിച്ച ഒരേകാന്തതയുടെ കടലില്‍ മുങ്ങിത്താണു കൊണ്ടിരിക്കെ, ഒരാള്‍ ഭാവന ചെയ്ത, ഒരിക്കലും ഇല്ലാതിരുന്ന, ഒരു പച്ചത്തുരുത്തായിരുന്നു ആ കവിതകളിലെ സ്‌നേഹം. വിഷാദസര്‍പ്പത്തിന്റെ നിരന്തരദംശനമേറ്റു നീലിച്ചുപോയ ഒരു ബാഹുകന്‍, തന്റെ നളത്വം വീണ്ടെടുക്കാന്‍ വേണ്ടി നടത്തിയ കുതറലുകളും പിടയലുകളുമായിരുന്നു ജിനേഷിന്റെ സ്‌നേഹകവിതകള്‍. അതുകൊണ്ടാവണം, 'പ്രണയം' എന്ന വാക്കു തന്നെ ബഹിഷ്‌കരിച്ച് അവന്‍ 'സ്‌നേഹം' എന്നെഴുതിയത്; അതും രോഗാതുരമായ എന്ന വിചിത്രമായ വിശേഷണപദത്തിന്റെ ഇരുണ്ട അകമ്പടിയോടു കൂടി. ജീവിതം രോഗമാണെന്ന് ജിനേഷിനറിയുമായിരുന്നു; സ്‌നേഹം അതിനുള്ള ഔഷധമാണെന്നും. ആ മരുന്നും ഫലിക്കാതെ വന്നപ്പോള്‍ അവന്‍ മരണമെന്ന മഹാവൈദ്യന്റെ ചികിത്സയ്ക്ക് സ്വയം വിട്ടുകൊടുത്തു.'After the fretful fever of life, he sleeps well'. ഉറങ്ങട്ടെ. ഒരു കവിത കൊണ്ടു പോലും അവനെ ഉണര്‍ത്താതെ നമുക്ക് നിശ്ശബ്ദരാവാം.

'ഉറക്കമില്ലാതെ പിടയുന്ന
ഈ രാത്രിയില്‍
നിന്നെക്കുറിച്ച് ഒരു കവിത എഴുതാന്‍ തോന്നുന്നു
നീ സ്വസ്ഥമായ് ഉറങ്ങുകയായിരിക്കും
എഴുതുമ്പോള്‍
നീ ഉണരും
എഴുതുന്നില്ല' എന്നെഴുതിയതും നീയായിരുന്നല്ലോ!